ငယ်မူပြန်ချင်တာလေး တစ်ခုနဲ့ပဲ
ဘုရားသခင်ဆီသွားတဲ့ ခရီးစဉ်ပေါ့
မျှော်လင့်ချက်ကို လက်ခံဖို့
တမာနံ့ကလေးကို ပြန်စို့ဖို့
တစ်ကျော့နှစ်ကျော့ တေးကိုသီရင်း
ဓားကိုသွေးရင်း
ကျားကိုကျွေးရင်း
အမေကြီးရဲ့ မြေးတွေ လူလားမြောက်ခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်ခါ ယင်းမာပင်ကို ပြန်ရတာ တော်တော်လေး စိတ်ထဲမှာ လေးလံနေမိတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ (၃)ရက်လောက်ပဲ နေခွင့်ရတဲ့ အတွက်ရယ်၊ လုပ်ချင်တာတွေ များနေတာရယ်တွေ ကြောင့်ပါပဲ။ အွန်လိုင်းပေါ် ပြန်တက်ပြီး လုပ်ချင်တဲ့ ဟာလေးတွေလည်း ရှိတော့ တော်တော်လေး အချိန်ကသီလွန်း နေတယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ချက်ကတော့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း နောက်တစ်ယောက်ပါ စွံသွားခြင်းပါပဲ။ ကျွန်တော် မျှော်လင့်ထားသလိုပါပဲ… ဒီနှစ်ထဲမှာပဲ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အစွံထုတ်ကုန် ကြပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ကျော်ခိုင် နှစ်ယောက်သာ ကျန်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်ပြန်လာမယ် ဆိုတော့ ကျော်ခိုင်ကလည်း ပြန်လာမယ်လို့ ပြောပါတယ်။ အစွံထုတ်သွားတဲ့ သူငယ်ချင်းကလည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို လာစေချင်ပါတယ်၊ ကျော်ခိုင် မလာနိုင်ရင်တောင် ကျွန်တော်ကတော့ သွားရမှာပါပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ သူ့အစွံထုတ်ပွဲကို ကျွန်တော့်မွေးနေ့မှာ မှတ်မှတ်ရရ လုပ်ထားတာကိုး။ ကျွန်တော်ကလည်း မြှောက်ပေးလိုက်ပါတယ်၊ ကောင်းတယ်… ငါ့မွေးနေ့ လုပ်တော့ နင်တို့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်တွေကို အလွယ်တကူ မှတ်မိတာပေါ့ဟာလို့။
နောက်… ယင်းမာပင်မြို့ အနောက်ဘက် လယ်ငေါက်ရွာနားမှာ အိန္ဒိယ ကုလားကြီးတွေ လာလုပ်နေတယ် ဆိုတဲ့ အာဆီယံလမ်းမဆိုတာကိုလည်း စိတ်ဝင်စားနေပါတယ်။ ဂီရိအဖျားခတ်ခံရပြီး ရေတွေကြီးလာလို့ ရေတိုက်စားခံလိုက်ရတဲ့ မြို့လယ်က သံတံတားကြီး အခြေအနေကိုလည်း သိချင်နေပါတယ်၊ ပြန်ပြင်နေပြီလို့ ကြားနေရလို့ပါ။ ဒီဇင်ဘာလမှာ လုပ်မယ်ဆိုတဲ့ ယင်းမာပင်မြို့ရဲ့ ပထမမျိုးဆက်လို့ ခေါ်ရမယ့် ကျောင်းသား/သူဟောင်းများရဲ့ အ.ထ.က မှာ ကျင်းပမယ့် ဆရာကန်တော့ပွဲသတင်းကိုလည်း သေချာသိချင်နေပါတယ်။
အိမ်ပြန်ကာနီးမှ အလုပ်က ပိုရှုပ်လာပြန်ပါတယ်၊ အမှန်က တစ်ပါတ်နဲ့ လေးရက်လောက် ပြန်ဖို့ ပြင်ထားတာပါ။ အလုပ်မှာ တာဝန်ကျတဲ့သူက အချိန်မီ မရောက်လာတာနဲ့ သူအလုပ်တွေကို ဆက်လုပ်ပေးနေရင်း ကိုယ့်အချိန် တစ်ပါတ်ကို စတေးလိုက်ရ ပါတော့တယ်။ ကျော်ခိုင်ဆီကို အရင်ဝင်ပြီး အတူတူ အိမ်ပြန်ကြမယ်ဆိုတဲ့ အစီအစဉ်လည်း ပျက်သွား ပါတော့တယ်။ မင်းဘာသာ ပြန်နှင့်ကွာ… ငါ နောက်ကနေ အမီလိုက်လာခဲ့တော့မယ်လို့သာ ပြောရတော့တယ်။ (ဒါပေမယ့် သူက ကိုယ့်ထက်တောင် အလုပ်ပိုရှုပ်ပြီး နောက်ကျကာ ရောက်လာပါတယ်။)
တောင်ကြီးမြို့ကနေ ထွက်ကတည်းက ရွာလိုက်တဲ့မိုးဟာ တစ်ညလုံးကို မရပ်တော့ပါဘူး။ တောင်ကြီး – မန္တလေး ကားလမ်းကလည်း စိတ်ရှည်သည်းခံမှုနဲ့ အပေးအယူ မျှတမှု အပေါ်မှာ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ပုံစံမျိုးပါပဲ။ လမ်းက တစ်လမ်းလုံး တော်တော်လေး ဆိုးပါတယ်၊ တစ်လမ်းမောင်းကိုမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကားချင် ဆုံတဲ့အခါ သူက စောင့်ပေးလိုက်၊ ကိုယ်က စောင့်ပေးလိုက်နဲ့ တစ်လမ်းလုံး အိပဲ့ အိပဲ့ နဲ့ ခရီးနှင်နေပုံက တကယ့်ကို လွမ်းစရာကောင်းလွန်းနေပါတယ်။ ခရီးကို အလျင်လိုနေတဲ့ စိုးလှိုက်ဦး အတွက်တော့ စိတ်ရှည် သည်းခံမှုကို လေ့ကျင်ခန်းတစ်ခုလို ကျင်သုံးနေရ ပါတော့တယ်။ မိုးတစ်စိမ့်စိမ့်နဲ့ ချမ်းလှပါတယ် ဆိုနေမှ ကား အဲကွန်းက ပိတ်မရလို့ ပိုဆိုးနေပြန်သည်။ လူအရှင်လတ်လတ်တွေကို ရေခဲတိုက်ထဲ အထည့်ခံထားရသလို ဖြစ်နေသည်။ အောင်ပန်းမြို့မှာ ရပ်တော့ ကားအပြင်ထွက်လိုက်မှ နွေးသလို ခံစားရတော့သည်။ အမှန်က အပြင်မှာ အေးနေပါသည်၊ အထဲက ပိုအေး၍သာ နွေးသည်ဟု ခံစားရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနွေးထွေးမှုက ခဏသာ ခံသည်၊ ကားပြန်ထွက်သည်နှင့် ရေခဲတိုက်ထဲသို့ ပြန်ရောက်သွားတော့သည်။ ခေါင်းပေါ်ကနေ လာနေတဲ့ အဲကွန်းလေအောက်မှာ ကြာတော့ လူက ဖျားချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ မတတ်နိုင်တဲ့ အဆုံး တစ်ဘက် တစ်ထည်ကို ထုတ်၍ ခေါင်းမြီးခြုံကုလားမ လုပ်လိုက်မှ သက်သာရာ ရသွားတော့သည်။
ကျောက်ဆည်မြို့ဝင်တော့ ကားလမ်းတွေကို ရေကျော်နေတာ တွေ့ရတယ်။ နောက် လမ်းဘေးဘယ်ညာမှာလည်း တဲလေးတွေကို တွေ့ရတော့ ရေဘေးဒုက္ခသည်တွေပဲလားလို့ သေချာလိုက်ကြည့်မိတယ်။ ကားမီးရောင်အောက်မှာပဲ လှမ်းကြည့်ရတာမို့ သေချာတော့ မကွဲလိုက်ပါဘူး။ ဈေးဆိုင်လေးတွေလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကျောက်ဆည်မြို့ထဲမှာတော့ ကားလမ်းကို ရေမကျော်တော့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ပြန်အိပ်ပျော်သွားပြန်ပါတယ်၊ ကျွဲဆည်ကန် ကားကွင်းကိုရောက်ကာမှ နိုးလာပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် မိုးကတော့ မရပ်သေးပါဘူး၊ တစ်ဖွဲဖွဲနဲ့ ရွာလို့ကောင်းနေဆဲပါပဲ။ နောက်… ကျွဲတည်ကန် ကားကွင်းကလည်း ရေတွေအိုင်ပြီး တင်ကျန်နေတဲ့ ဗွက်တွေနဲ့ အပြည့်မို့ ကားပေါ်ကဆင်းဖို့ တော်တော်လည်း စိတ်ညစ်သွားမိပါတယ်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်က ခရီးသည်တွေ ဆင်းလာတာနဲ့ သိတဲ့အတိုင်းပဲ Taxi သမားတွေက ဝိုင်းအုံအော်ကြဟစ်ကြနဲ့၊ အရင်လိုပါပဲ…။ ဒါပေမယ့် အရင်လို ကားပေါ်ထိ တက်ဆွဲတာမျိုးကိုတော့ ကန့်သတ်ထားပုံရတယ်၊ ကားအောက်ကနေပဲ ကားထွက်ပေါက်ကို ဝိုင်းအုံပြီး အော်နေကြတော့တယ်။
Taxi ဆိုပေမယ့် တကယ့် Taxi ကား အစစ်တွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ Nissan ကားသေးလေးတွေနဲ့ Taxi ပုံစံ ဆွဲနေကြတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အထုပ်တွေကို ဆွဲသွားတဲ့ Taxi ကားမောင်းသမားတစ်ယောက် ပါသွားပါတော့တယ်။ ဘယ်လောက်လဲ မေးတော့ သုံးထောင်လို့ ပြန်ဖြေတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း တော်တော်လေး တင်းသွားပါတယ်။ ဟာဗျာ… မုံရွာ – မန္တလေး ကားခတောင် သုံးထောင်ပဲ ရှိတာကို ဆိုတော့ နှစ်ထောင့်ငါးရာတော့ လုပ်ပါဗျာ တဲ့။ အဲလိုပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ အထုပ်တွေက သူ့ကားပေါ်တင်ပြီးနေပါပြီ၊ နောက်… သူ့ကားရပ်ထားတဲ့ နေရာကလည်း အခြားကားတွေနဲ့ရော၊ ကားသမားတွေနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း တစ်နေရာမှာပါ။ ပြောရရင် သူ့ပြောတဲ့ဈေးကွက်ကို ဝင်လုမယ့်သူမရှိတဲ့နေရာမျိုးပေါ့။ မိုးကလဲ ကျနေတုန်းပါပဲ။ မိုးရွာထဲမှာ ရပ်ပြောနေရတာက တစ်ကြောင်း၊ သိပ်ပြီး စိတ်မရှည်တာက တစ်ကြောင်းနဲ့ သူပြောတဲ့ နှစ်ထောင်ငါးရာကိုပဲ သဘောတူလိုက်ပါတော့တယ်။ အဲလိုတွေ ငြင်းရတာကို သိပ်ပြီး စိတ်မရှည်လှပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒီဈေးနှုန်းကို အိမ်ပြောပြရင် သေချာပေါက် ဒေါပွကြမှာပါ။ မတတ်နိုင်ပါဘူး၊ ကားသမားတွေရဲ့ ဂွင်ကိုလည်း နားလည်ပါတယ်။ နောက်… သူတို့တွေက ကိုယ့်လို စိတ်သိပ်မရှည်တတ်တဲ့ စိတ်လက်တစ်ဆစ်လေးတွေကို အချဉ်ဖမ်းချင်နေမှန်းလည်း ရိပ်မိပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ မိုးရေထဲမှာ Taxi ကားနဲ့ သီရိမန္တလာကားကွင်းဖက်ကို ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ မနလေးမြို့ထဲထိ ကားလမ်းပေါ်မှာ ရေတွေက အိုင်ထွန်းတင်ကျန်နေဆဲပါပဲ။ မနက်မိုးမလင်းသေးလို့ ကားလမ်းကို သေချာမမြင်ရသေးပေမယ့် ကားလမ်းမပေါ်ကနေ ဖြတ်မောင်းနေတဲ့ Taxi ကားလေးရဲ့ တံခါးဘောင်ကို ရေတွေ လာစင်နေတာကို ကြည့်ပြီး ရေတော်တော်များများ တင်နေတာကို ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ သီရိမန္တလာကားကွင်းကိုရောက်တော့ ကျွန်တော်စီးလာတဲ့ Taxi ကားကို လာဝိုင်းပြန်ပါတယ်။ ပုလဲ၊ မင်းတိုင်ပင် လား ဆိုပြီး အဲဒီထဲက လူတစ်ယောက်က လာမေးလို့ ကျွန်တော်လည်း ငါတော့ အဆင်သင့်ပြီဟ၊ ပုလဲ၊ မင်းတိုင်ပင် ကားက လူနဲ့တန်းတွေ့တာပဲလို ဝမ်းသာအားရ ယူဆပြီး ဟုတ်တယ်လို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ အစ်ကို အထုပ်တွေပေး ဆိုပြီး ကိုယ်တော်ချောက ထမ်းသွားပါလေရော၊ ကျွန်တော်လည်း သူ့နောက်ကနေ ကန့်လန့် ကန့်လန့် နဲ့ လိုက်သွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူခေါ်သွားတာက ကားဂိတ်မဟုတ်ပါဘူး၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ခုကိုပါ။ ဟိုလူ ကားဂိတ်သွားပြီး လက်မှတ်ဖြတ်ဦးမယ်လေဗျာ။ ဆိုတော့ ဂိတ်က ခြောက်နာရီကျော်မှာ ဖွင့်မှာ တဲ့ အခုလောလောဆယ်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေပေါ့ တဲ့၊ ပြီးတော့ အစ်ကို ကျွန်တော့် ထိုးမုန့်တွေကို အားပေးဦးနော်… တဲ့။
သေ ပါ ရော….၊ ဒီတစ်ခါလည်း ခံလိုက်ရပြန်ပြီ။ အမှန်က သူက ထိုးမုန့်သည် သက်သက်ပါ။ ဂိတ်ကနေ ခရီးသည် ဆင်းရှာတဲ့ စပါယ်ယာ ဟန်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ခေါ်ထုတ်သွားတာပဲ။ ဟုတ်ပါပြီ…. သူပြောသလို ကားဂိတ်ကမှ မဖွင့်သေးတာ၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ… လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပဲ ထိုင်ပြီး စောင့်ရတော့မှာပေါ့။ သူခေါ်သွားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ရောက်ဖို့ ဆိုင်ရှေ့က ရေအပြည့်နဲ့ ဗွက်အိုင်ကြီးကို အရင် ဖြတ်ကူးလိုက်ရသေးတယ်။ နောက်မှ သူခေါ်သွားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို တစ်ချက်ကြည့်မိတယ်။ တစ်ဆိုင်လုံး တစ်ရှူးစတွေနဲ့ ရှုတ်ရှက်ခတ်နေပုံများ ခွဲစိတ်ခန်းထဲမှာ ကျောက်ပတ်တီးစီးထားတဲ့ လူနာတစ်ယောက်ကို ကျောက်ပတ်တီးပြန်ဖြေထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ နောက်…. စားပွဲခုံတွေအတော်များများမှာလည်း လူအပြည့်နဲ့ပါပဲ။ တစ်ခုံပဲ လွတ်နေလို့ အဲဒီခုံမှာပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ စားပွဲထိုးလေးကို မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲနဲ့ ကော်ဖီ ချစ်ကောင်း တစ်ခွက် မှာလိုက်တယ်။ ကော်ဖီ (ချစ်ကောင်း) ကို မှာဖို့ ခဏတော့ ရပ်သွားသေးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ချစ်ကောင်းကို ချစ်ကောင်းနဲ့မတူပဲ ရတတ်လို့ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ထားလိုက်ပါတော့ကွာ ဆိုပြီး မျက်စိမှိတ် မှာလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ လာချတယ်၊ မုန့်ဟင်းခါးကတော့ မကောင်းပါဘူး၊ ချစ်ကောင်းကို တစ်ငုံသောက်ကြည့်လိုက်တယ်။ အံ့အားသင့်စရာပဲ…… ကျွန်တော်လိုချင်နေတဲ့ အရာသာကို ပြန်ရလိုက်လို့ပါပဲ။ အဲဒီကျမှပဲ ကိုယ့်ရှေ့က စားပွဲခုံပေါ်ကို သေချာကြည့်မိတော့တယ်။ ဟုတ်တယ်… ဒါ အညာပဲ…..
စားပွဲပေါ်မှာ ဆားဗူးလေး တစ်ဗူးရယ်၊ မီးခြစ်ဆံနဲ့ ခြစ်ယူရတဲ့ နတ်သမီး မီးခြစ်ဗူးလေး တစ်ဗူးကို တွေ့လိုက်ရလို့ပဲ။ ဟုတ်တယ်…၊ ဆားဗူးတစ်ဗူးနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဘာဆိုင်လို့လဲလို့ မေးချင်စရာရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှိပါတယ်ဗျာ၊ အညာမှာက ရေနွေးကြမ်းကို ဖန်တူးနေအောင် ခတ်လေ့ရှိတယ်။ တော်တန်ရုံလူတော့ သောက်ဖို့ခက်ပါတယ်၊ သောက်နေကျရှိတဲ့သူတွေအတွက်လည်း ဝမ်းချုပ်လေချုပ် ဖြစ်နိုင်စရာ ရှိတာမို့ ဆားခပ်ပြီးမှ သောက်လေ့ရှိတာ ကြောင့်ပါပဲ။ အဲဒီဓလေ့က ခုချိန်မှာ တော်တော်လေး ပျောက်သွားပါပြီ။ အဲဒီလို ဆားခပ်သောက်တဲ့ ရေနွေးကြမ်းကို ကယား၊ ကယမ်း နဲ့ ကိုးတစ်လူမျိုးတွေလည်း သောက်လေ့ရှိတာ တွေ့ဖူးပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူတို့လို လိုက်သောက်တော့ သူတို့တော်တော်လေး အံ့ဩပြီး ပိုခင်သွားကြတယ်။
ဒီလိုနဲ့ (၇)နာရီလောက်မှာ ဒေါ်လာကားဂိတ်ကို စပါယ်ယာအတု ထိုးမုန့်သည်က လာခေါ်တာနဲ့ ပါသွားပါတယ်။ ကားခက နှစ်ထောင်ငါးရာတဲ့၊ ကားကတော့ MiniBus မှန်လုံလေးပါ။ ကားထဲဝင်ကြည့်လိုက်တော့ ထိုင်ခုံတွေအောက်မှာ ငါးပိအိတ်တွေနဲ့ ပြည့်လို့နေပါတယ်။ အော်… မေ့လို့၊ ဟို.. ကားစပါယ်ယာအတု ထိုးမုန့်သည်ဆီကနေ ထိုးမုန့် ငါးထောင်ဖိုးတော့ ဝယ်လိုက်ရသေးတယ်။ သူ့ဆီက ဝယ်လိုက်ရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ သိပ်တော့ မကြည်လှပါဘူး၊ ကသိကအောက်နဲ့ပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အားနာတတ်တဲ့ စိတ်ထားကို သိပြီး အသုံးချခံလိုက်ရသလိုလည်း ခံစားရပါတယ်။ မတတ်နိုင်တာက ကျွန်တော်ကိုကလည်း အားနာတတ်တာပါပဲ၊ အားနာရမှာတောင် အားနာနေတာ ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ဟာသလို အားနာတတ်တဲ့ကောင် ဆိုတော့လည်း၊ ထားပါတော့ဗျာ…
အမှန်က ကျွန်တော် မန္တလေး – ယင်းမာပင်ကားကို ရွေးတာ မှားသွားတယ်ဗျ၊ ကားအသင်းနှစ်ခု (ဒေါ်လာနဲ့ ပုံတောင်သား) ဆိုပြီး ရှိရာမှာ ဒေါ်လာကားအသင်းက MiniBus မှန်လုံ လေးတွေပါ။ ပုံတောင်သား ကားအသင်းကမှ မှန်လုံကားကြီးတွေပါ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်လာကားတွေက အချိန်စိပ်ပြီး ခပ်မြန်မြန်မောင်းတယ်ဗျ။ ပုံတောင်သားတွေကတော့ တစ်နေ့မှာ သုံးလေးစီးပဲ ထွက်ပြီး ခပ်မှန်မှန်မောင်းတယ်။ စီးရတာကတော့ ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ရှိတာပေါ့။ အခုတော့ ဒေါ်လာကားလေးပေါ်မှာ Daywalker တစ်ကောင်တော့ ကသိကအောက် နိုင်လှစွာပဲ ပါလာခဲ့ပါတော့တယ်။
မန္တလေး – မုံရွာ – ပုလဲ – မင်းတိုင်ပင် ကားတွေက အရင်လမ်းဟောင်းကနေ သွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဧရာဝတီမြစ်ကိုလည်း တံတားအသစ်ကနေပဲ ဖြတ်ပါတယ်။ အရင်ကတည်းကလည်း တံတားအသစ်ကနေ ဖြတ်နေကျမို့ သိပ်မထူးလှပေမယ့် မန္တလေး-မုံရွာ လမ်းဟောင်းအတိုင်း သွားတာမဟုတ်တော့ပါဘူး။ ဒါဆို လမ်းသစ်ကလား ဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ လမ်းသစ်က လမ်းဟောင်းနဲ့ ပူးချည်ခွာချည် လုပ်ထားပါတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်း လမ်းဟောင်းကနေ မောင်းနေရင်း တစ်ချို့နေရာတွေမှာ လမ်းသစ်ကနေ မောင်းသွားပါတယ်။ (ဥပမာ – မြင်းမူမြို့ကို မဖြတ်ဘဲ မြို့ပါတ်လမ်း ပုံစံမျိုး ဖြစ်သွားတာမျိုးပါ။) လမ်းကတော့ နည်းနည်း ပိုတိုသွားမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ နောက် လမ်းဖြတ်ခကောက်တဲ့ Tool Gate သုံးခုကို ဖြတ်သွားရပါတယ်။
ပထမ တစ်ခုက စစ်ကိုင်းမြို့ အထွက်နားမှာပါ။ ဒုတိယ တစ်ခုက မြင်းမူမြို့ မြို့ပါတ်လမ်း အဝင်နားမှာနဲ့ တတိယတစ်ခုကတော့ မုံရွာ ဝင်ကာနီးလောက်မှာပါ။ သုံးခုလုံးဟာ ရွှေတောင်ကုမဏ္ဍီ ပိုင်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ယူဆမိပါတယ်။ ကုမဏ္ဍီရဲ့ တံဆိပ်ကို ဂိတ်သုံးခုလုံးမှာ တွေ့ရလို့ပါ။ ဂိတ်တွေရှိလာတာ ပိုကောင်းတယ်လို့ ယူဆမိပေမယ့် အဲဒီဂိတ်တွေကြောင့်ပဲ မြင်းမူမြို့နားက ဂိတ်မှာ ကျွန်တော်တို့ကား နာရီဝက်လောက် ရပ်လိုက်ရပါသေးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ ရှေ့ကားက တန်ချိန် (၁) တန် ပိုနေတာကို ဖြေရှင်းနေတာ ကြောင့်ပါ။ ဂိတ်က အဖွဲ့တွေကလည်း ရှင်းပြ၊ ကားသမားတွေ ကလည်း ငြင်းကြနဲ့ သူတို့ စကားဝိုင်းကို နာရီဝက်လောက် ထိုင်ကြည့် နေခဲ့ရပါတယ်။
ရေတွေလျှံနေတဲ့ ညောင်ပင်ဝန်းကို ဆယ်နာရီလောက်မှာ ရောက်ပြီး ထမင်းစား ခဏနားပါတယ်။ အရင်အတိုင်းပါပဲ…. စနိုက်ငှက်တွေကို စာကလေးလို့ ပြောပြီး ရောင်းဆဲ၊ ကားတစ်စီးကို ဝိုင်းအုံပြီး ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုးဈေးသည်တွေလည်း အော်ဟစ်ရောင်းဆဲ၊ ဒီနေ့မှာတော့ တစ်ခု သတိထားမိပါတယ်။ ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုး ဈေးသည်တွေဟာ ကားနားတဲ့ ဆိုင်ကနေ ယူရောင်းကြတယ် ဆိုတာပါပဲ။ အားလုံးလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ အများစုပါ … အရင်းရှိတဲ့သူတွေကတော့ ကိုယ်ပိုင် ဝယ်ရောင်းပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ပိုင်ငွေနဲ့ မတင်နိုင်တဲ့ပစ္စည်းကိုတော့ ဆိုင်ကပဲ ယူထည့်လိုက်တဲ့ ပုံစံမျိုးပါ။ ဒီလိုနဲ့ မုံရွာကို ရောက်ပါတယ်၊ မုံရွာမြို့ထဲကို ကားက မဝင်တော့ပါဘူး။ အရင် ဘိုးဘွားရိပ်သားနားက လမ်းကနေ ဖြတ်မောင်းပြီး မြို့ကို ဖြတ်သွားပါတယ်။ မုံရွာမြို့ပါတ်လမ်းလို့ သတ်မှတ်နိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မုံရွာမြို့ပတ်လမ်းဟာ အခြားမြို့တွေလို မြို့အပြင်ကနေ ပါတ်သွားတာမျိုးမဟုတ်ပါဘူး။ မြို့ထဲမှာပဲ ရထားလမ်းနဲ့ အပြိုင် ဖြတ်သွားပါတယ်။ ဒီတော့ မုံရွာမြို့ထဲမှာ အဝေပြေးကားတွေ အနေနဲ့ ရပ်စရာနေရာ ဆိုလို့ ဘုရားနီ နဲ့ ဘူတာရုံလောက်ပဲ ရှိပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နမခ ဘက်သွားတဲ့ လမ်းကနေ ချင်းတွင်းတံတားအသစ်ကို ဖြတ်ပြီး ချင်းတွင်းမြစ်အနောက်ဘက်ကမ်းကို ရောက်လာပါတယ်။
ရွှေတောင်ဦးဘုရားကို ကျော်တာနဲ့ မြေယာကွက် အသစ်တွေပေါ်မှာ ဆောက်လုပ်နေဆဲ အဆောက်အဦးအချို့ကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ ယခင်က အဲဒီနေရာတွေဟာ ဆူးချုံအပြည့်နဲ့ တောတွေပါပဲ။ အခုအခါမှာတော့ အုတ်တံတိုင်းကိုယ်စီနဲ့ အကွက်တွေ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဘယ်သူတွေ ပိုင်ဆိုင်သွားကြသလဲတော့ မသိပေမယ့် ကုမဏ္ဍီအများစုနဲ့ လက်တစ်ဆုပ် သာသာ လူအချို့သာ ဖြစ်မယ်လို့ တွက်ကြည့်မိပါတယ်၊ ယင်းမာပင်မြို့ရောက်တော့ ကျွန်တော်မြင်တွေ့ ခဲ့ရတဲ့ မြေကွက်တွေထဲက ခြံစည်းရိုးခတ်ထားတဲ့ အကွက်တွေက စစ်မှုထမ်းဟောင်းတွေ ပိုင်ဆိုင်ပြီး၊ အုတ်တံတိုင်းခတ် မြေကွက်တွေကတော့ လူကြီးသူကြီးများနှင့် ကုမဏီများ ပိုင်ဆိုင်ကြကြောင်း သေချာ သိရပါတော့သည်။
ယင်းမာပင်ကို ကျွန်တော် ယခင်တစ်ခေါက်ရောက်တုန်းက ရွှေတောင်ဦးကနေ မိုင်းဘက် [အရင်လမ်းဟောင်း (ယင်းမာပင်-ညောင်ပင်ကြီး) ဆီ ဖြတ်ချလိုက်တဲ့ လမ်း] ကို လာတဲ့လမ်းက ဖောက်လုပ်ဆဲပါ။ အခုတော့ အားလုံး ပြီးသွားပြီမို့ လိုင်းကားတွေ အတော်များများ သွားလာ နေကြသလို ညောင်ပင်ကြီးဘက် ဆိပ်ကမ်းလည်း အတော်လေး ခြောက်သွားတော့သည်။ ဒါပေမယ့် ရန်ကုန်၊ မန္တလေးကနေ တိုက်ရိုက်လာလို့ရတဲ့ ဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းကတော့ ပိုကောင်းသွားတယ်။
ရန်ကုန်ကနေဆို မိုးကောင်းကင် ကားလိုင်းနဲ့ တိုက်ရိုက် လာလို့ရသွားပြီ၊ မန္တလေးကနေ ဆိုရင် ဒေါ်လာ၊ ပုံတောင်သား စတဲ့ ကားလိုင်းတွေနဲ့ ယင်းမာပင်ကို တိုက်ရိုက်လာလို့ ရသွားပြီ။ မြောက်ယမားချောင်း တံတားကတော့ အရင် တံတားကို အသစ်ပြန်ပြင် ဆောက်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ (အရင်တံတားထက် သာပေမယ့် ကောင်းတော့ မကောင်းသေးပါဘူး၊ တံတားက တော်တော်လေး ကျဉ်းလွန်းပါတယ်။)
ကျွန်တော် မြောက်ယမားချောင်းတံတား သမိုင်းကြောင်းကို တော်တော်လေး သိလိုက်သည်။ ယခင်က ဒီတံတားနေရာတွင် သစ်သားတံတား တစ်ခု ရှိသည်။ ဗိုလ်ချုပ်သာအေး တိုင်းမှူးဖြစ်စဉ်က ဆောက်လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆောက်လုပ်ရေးကို အရင် တာဝန်ပေးစေခိုင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး တိုင်းတာမှုများလုပ်နေသော ဆောက်လုပ်ရေးကို တိုင်းမှူးက အားမရဖြစ်လာကာ ကုမဏ္ဍီများကို တာဝန်ပေး၍ အမြန်ဆုံး ပြီးအောင် ဆောက်လုပ်ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုမဏ္ဍီများ၏ လက်ထက်တွင် တိုင်းမှူး ဗိုလ်ချုပ်သာအေး အလိုအတိုင်း အမြန်ဆုံးပြီးပါသည်၊ သို့ပေမယ့် ဖွင့်ပွဲလုပ်ပြီး တစ်လအကြာမှာပင် ယမားချောင်း ရေတက်လိုက်ရာ တံတားကြီးက “လ” ပုံသဏ္ဏန် ကောက်ကွေ့ သွားတော့သည်။ ကောက်ကွေ့ သွားတဲ့ ယမားချောင်းတံတားကို ကျွန်တော် ပြန်လာရင်း သွားကြည့် ဖြစ်သေးသည်။ သို့သော် အဲဒီကာလများက ကျွန်တော့်တွင် ကင်မရာနှင့် တူသော အရာပင် မရှိပါ။ ထားပါ…. နောက်ဆုံးတော့ အဲဒီ တံတား ဘာဖြစ်သွားလဲ၊ ဟုတ်ကဲ့ အသစ်ပြန်ဆောက် ရတာပါပဲ။ အခု ဆောက်ထားတာ အဲဒီ တံတားကို ပြင်ပြီး ပြန်ဆောက်ထားတာပေါ့။ တကယ်တမ်း အမြတ်ထွက်သွားတာက ကုမဏ္ဍီတွေပါ၊ တံတားအတွက်ဆိုပြီး သစ်တွေကို တရားဝင် ထင်တိုင်းကျဲ အသုံးပြုနိုင်ခဲ့ ကြပါတယ်။ ဒုတိယ အမြတ်ထွက်သူကတော့ တိုင်းမှူး ဗိုလ်ချုပ်သာအေးပါပဲ။ နာမည်ကောင်း ရသွားသလို ကုမဏ္ဍီတွေရဲ့ ကန်တော့ခံ ဆရာတစ်ဆူလည်း ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။ အရှုံးပေါ်သူတွေကတော့ ဒေသခံတွေပါပဲ၊ တံတားလည်း မရ၊ ရေ/မြေလည်း ဆုံး နဲ့ ဖွတ်မရ ဓါးမဆုံး ဖြစ်ခဲ့ကြရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ယင်းမာပင်မြို့နယ် (၉၉) ကန်လိုမျိုးပါပဲ။ (အဲလိုမျိုး ဘုရားဖြစ်မယ့် အုတ်နီခဲတွေရဲ့ မျက်တောင်မွှေးတစ်ဆုံး အောင်မြင်မှုတွေ အကြောင်းကို သရော်ချင်လို့ ဒီပိုစ်လေးကို ရေးတင်ခဲ့ဖူးတယ်။) ထားပါဗျာ… အဲဒီ အကြောင်းတွေ ဆက်ပြောနေရင် Wikileak ဖြစ်သွားတော့မယ်။
မိုင်းမြို့နားနီးလာတော့ ဒုတ္ထာချက်ထားတဲ့ မြေတွေကို တွေ့ရတယ်၊ မြေတွေက ပျက်ဆီးကုန်ပါပြီ။ ဘာအပင်မှ ပေါက်နိုင်မည် မထင်တော့ပါ။ ဒီမြေတွေက နယ်ခံတွေ ချက်ပြီး အလုပ်လုပ်ထားတဲ့ မြေတွေပါ။ မိုင်းမြို့ရှိ ကြေးနီ ထုတ်လုပ်ရေး စက်ရုံကနေ စွန့်ထုတ်လိုက်တဲ့ မြေတွေကို ယူပြီး အက်ဆစ်တွေ ဘာတွေထည့်ကာ ချက်ယူရတာပါ။ ဘယ်လိုလဲတော့ အသေအချာ မသိပေမယ့်… အကြမ်းဖျင်းတော့ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ သံ၊ သတ္တုအတိုအစတွေကို အဲဒီမြေထဲမှာ နှစ်ထားလိုက်ရင် အားလုံးဟာ ကြေးဖြစ်သွားပါတယ်၊ အရည်အသွေးတော့ မကောင်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တော်တော်လေး အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ အခုနောက်ပိုင်း မှာတော့ စက်ရုံကလည်း အဲလို စွန့်ထုတ်တာမျိုးကို အထဲမှာပဲ ပြန်လုပ်တော့လို့ အဲဒီအလုပ်တွေလည်း ရပ်သွားပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ချက်လုပ်ခဲ့တဲ့ မြေပျက်တွေကတော့ ခုထက်ထိ ကျန်ရှိနေဆဲပါပဲ။ အမေရေရင်ရဲ့ စုန်းတလင်းတွေပါပဲ…. ဘာပင်မှကို ပြန်မပေါက်နိုင်တော့တဲ့ ငရဲမြေတွေ ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။ ဒါတွေကိုတော့ ကျွန်တော်တို့ နယ်သူ/သား တွေ သတိထားမိဟန် မတူပါ။ သူတို့ သိသည်က စား၊ ဝတ်၊ နေ၊ ရေး သာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အဲဒီမြေတွေကို ဓါတ်ပုံရိုက်နေသော ကျွန်တော့်ကိုလည်း အထူးအဆန်းလို လာကြည့်နေကြသည်။
ကျွန်တော်တို့အညာသည် ခြောက်သွေ့သော ရာသီဥတုရှိသောကြောင့် ဆူးပါသည့် အပင်များပေါများလှပါသည်။ ယခင်ကလည်း ပေါ့များခဲ့သလိုမျိုး ခုလည်း ပေါများချင်ပါသည်၊ နောင်လည်း ပေါများ နေစေချင်ပါသည်။ လူကြီးမိဘများက ခလုတ်မထိ၊ ဆူးမငြိပါစေနဲ့ လို့ ဆုတောင်းပေးကြပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ အညာမှာ အမြဲတမ်း ဆူးငြိနေချင်သူ တစ်ဦးဖြစ်ပါသည်။ ဆူးပင်များ မပေါက်ရောက်နိုင်တဲ့ အညာကို ကျွန်တော် မချစ်နိုင်ပါ။ သေးစိမ်းရှင်ရှင် ထွက်အောင် ဆူးငြိပါစေတော့… ဆူးပင်များ ကောင်းစွာ ပေါက်ရောက်စေချင်ပါသည်။ စုန်းတလင်းများ မလိုချင်ပါ…. ငရဲမြေတွေ မလိုချင်ပါ….။ အညာရဲ့ identity လေးတွေ မှန်သမျှသည် ကျွန်တော်ချစ်မိသော အကြောင်းအရင်းများ ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခုတစ်လေမျှပင် အဆုံးအရှုံး မရှိစေချင်ပါ။
နောက်… အရင်က စံပါယ်တောင်၊ လက်ပတောင်းတောင်၊ ကြေးစင်တောင် ဆိုပြီး တောင်ကြီး သုံးလုံးဟာ အခုဆိုရင် စံပါယ်ချိုင်၊ လက်ပတောင်းချိုင့် ဆိုပြီး ခေါ်ရတော့မည့် အနေအထားကို ရောက်နေလေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ အမိမြေဟာ သယံဇာတ ပေါ့ကြွယ်ဝလှသည်ကို ဘယ်သူမှ မငြင်းနိုင်ပါ၊ ထို့အတူ ထိုသယံဇာတတွေကို ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ထိ အသုံးချနိုင်ပြီလဲ ဆိုတာကိုလည်း မဖြေနိုင်သေးကြောင်း သေချာလှပါသည်။ ခုထက်ထိပင် မိုင်းမြို့ရှိ ကြေးနီထုတ်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းသည် ကိုယ်ပိုင် မဖြစ်နိုင်သေးပါ။ သူများနိုင်ငံကို ရောင်းစား ထားရတုန်းပင် ရှိသေးသည်။ ကျွန်တော်တို့ငယ်စဉ် ကျောင်းစာအုပ်ထဲမှာ ထည့်သင်ခဲ့တုန်းကတည်းက ခုထက်ထိ ရောင်းစားတဲ့ အဆင့်က မတက်နိုင်သေး။ ယခုအခါ အိုင်ဘင်ဟိုး ကုမဏ္ဍီကို ပေးထားသည်ဟု သိရသည်။
ဒီလိုနဲ့ အရင်လမ်းဟောင်း (ယင်းမာပင်-ညောင်ပင်ကြီး) နဲ့ ဆုံတဲ့နေရာကိုရောက်တော့ အထက်ပါဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒီလမ်းဆုံကနေ ညာဘက်ကို ကွေ့သွားရင် ယင်းမာပင်ကို ရောက်ပြီး ဆက်သွားမယ် ဆိုရင်တော့ ပုသိမ်ကို ရောက်ပါလိမ့်မယ်။ ညာဘက်ကိုကွေ့ပြီး ယင်းမာပင်ကို ဆက်ပြီး ထွက်လာပါတယ်၊ သိပ်တော့ ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲမှု တစ်ခုမှတော့ မတွေ့ပါဘူး။ အရင်အတိုင်းပါပဲ…၊ ဖိုးဝင်းတောင် လမ်းခွဲနားက တံတားလည်း ခုထိ ပျက်လို့ ပြင်ထားဆဲပါပဲ (အဲဒီတံတားက ပြင်လိုက်၊ ပျက်လိုက်နဲ့ အမြဲ လုံးချာလိုက်နေတာ ကျွန်တော် အထက်တန်း ကျောင်းသား ဘဝကနေ ခုထိပါပဲ… :D) မိုးရာသီ ဖြစ်တာရော၊ မိုးရွာထားတာရော မို့ ထင်ပါသည်၊ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး စိမ်းလန်းနေပါတယ်၊ ဒီအချိန်မှာ ဓာတ်ပုံရိုက်လို့ အကောင်းဆုံးမို့ ကျွန်တော် ဝမ်းသာမိသွားတယ်။ (ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဝမ်းသာမှုက နောက်ရက်တွေမှာ ကြာကြာ မခံပါဘူး၊ မိုးရွာနေလို့ ဓာတ်ပုံကောင်းကောင်း ရိုက်မရတာနဲ့ ကြုံပြန်ပါတယ်။)
ဖိုးဝန်းတောင် လမ်းခွဲကိုကျော်မှ ထင်တယ်၊ ဟုတ်တယ်… လမ်းတွေကို ပိုတိုအောင် ဖောက်ဖို့ အကြမ်းလုပ်ထားတာကို တွေ့ရတယ်။ အရင်လမ်းဟောင်းက ပတ်သွားတာကို အခု တိုက်ရိုက် တစ်ဖြောင့်တည်း ဆွဲပြီး လမ်းသစ် ဖောက်လိုက်တာပါ။ အခုထိတော့ အလံစိုက်၊ မြေရှင်းထားတဲ့ အဆင့်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ နောင်မှာတော့ လမ်းဖောက်သွားမယ်လို့ ယူဆရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကောင်းဆင့် ရွာ နားကနေ စပြီး လမ်းပခုံးတွေကို မြေဖို့ပြီး ချဲ့ထားတာကိုလည်း သတိပြုမိပါတယ်။ လမ်းဧရိယာကို ပေ(၁၀၀)ကနေ ပိုပြီး တိုးချဲ့ မလို့လား… သေချာတော့ မသိပါဘူး။ ဘာပဲ ပြောပြော ကောင်းပါတယ်လေ၊ အခုလို လမ်းပြုပြင် နေတာတွေက ပြန်လှည့်ကျေးရွာ နားကနေ ဖြတ်သွားမယ် ဆိုတဲ့ အာဆီယံလမ်းမကြီးနဲ့ ဆက်စပ်နေမလား လို့လည်း တွေးမိပါတယ်။ (ယင်းမာပင်မြို့ကို ရောက်တော့ အာဆီယံလမ်းမကြီးက ဘယ်နေရာကနေ ဖြတ်သွားမှာလဲ မေးကြည့်ပါတယ်၊ ဘယ်သူမှတော့ သေချာ မဖြေနိုင်ကြပါဘူး။ ဖြစ်နိုင်တာက လည်ငေါက်နဲ့ ပြန်လှည့် ရွာတွေ အနီးနားက ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ခန့်မှန်းရပါတယ်။)
ဒီလိုနဲ့ ယင်းမာပင်မြို့ထဲကို ရောက်သွားပါတယ်၊ တိုးချဲ့ ကွက်သစ်ဘက်မှာ အရင်ကထက် အိမ်ဆိုင် (ဝါ) စတိုးဆိုင် လေးတွေ အရင်ထက် ပိုများလာပါတယ်။ ဘော်ဒါဆောင် တွေကတော့ အရင်လိုပဲ တိုးချဲ့တစ်ခုလုံးကို အပိုင်စီးထား ပါတယ်။ မြို့လည် သံတံတားကြီးကို ဖြတ်တော့ ဂီရိမုန်တိုင်း အဖျားခတ် ခံရပြီး ရေတွေကြီးလာလို့ ရေတိုက်စားမှုဒဏ် ခံလိုက်ရတဲ့ သံတံတားကြီးရဲ့ အုတ်ဘောင်တွေကို ပြန်လည် ပြုပြင်နေတာ တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် စျေးရှေ့မှာပဲ ဆင်းလိုက်ပါတယ်၊ ပထမဆုံး ဦးစိုးနဲ့ တွေ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူ့ဆိုင်ကယ်နဲ့ အိမ်လိုက်ပို့ပေးရင်း သူ အခု အင်တာနက်လိုင်း (Skynet) ဝယ်ထားကြောင်းနဲ့ အခြားသူတွေကိုလည်း share လုပ်ပေးထားပုံကို ပြောပြသည်။ ကျွန်တော် တော်တော်လေး ဝမ်းသာသွားသည်၊ ဘာပဲ ပြောပြော ကျွန်တော် ယင်းမာပင်ကနေ အွန်လိုင်းပေါ် တက်လို့ ရသွားပြီပေါ့…. :D/
အဲဒီနောက်မှာတော့ Daywalker တစ်ယောက် အိမ်ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်သွားတော့သည်။ မောင်မင်းကြီးသား ကျော်ခိုင်ကတော့ မရောက်ရေးချ မရောက်သေးပါဘူး။ ကျွန်တော် သော့ခတ်ထားတဲ့ ကျော်ခိုင်တို့ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း “ယောက္ခမသား” ဆိုပြီး ကျိန်ဆဲလိုက် မိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီကောင့်မှာလည်း အစ်မများ အားလုံး အိမ်ထောင်ကျကုန်ပါပြီ။
ယင်းမာပင် ဆိုတဲ့ မိန်းမပျိုလေးကို ခေတ်ရေစီးထဲမှာ ပျော်မြူးကူး
ခပ်ဆော့ကစားခွင့်ပေးလို့ သိပ်ကျေးဇူးတင်တာပဲ
ကျနော်လဲယင်းမာပင်ချက်မြှပ်မဟုတ်ပေမယ့် “ယင်းမင်” လို့စွဲစွဲလမ်းလမ်းခေါ်ခဲ့ရတဲ့ ကျနော်ကျောင်းပိတ်တိုင်းအပြေးပြန်ခဲ့ရတဲ့ အဘနဲ့ အမေကြီးတို့ ရဲ့ မြို့ကလေးကို သိပ်တွယ်တာပါတယ်။ရွာကိုပြန်တိုင်း ယင်းမင် ရောက်ဖို့သံတံတား နှစ်စင်းကျော်ရမယ် ဟေ့လို့စွဲမြဲခဲ့တယ်လေ
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ဝမ်းမှေျာ်ဂုဏ်ယူလှျက်
ေအသင္